Zomer 2021.
Extra onderzoeken wezen uit dat het al bakkersastma was.
Poef. Weg droom.

Het advies dat Lex kreeg – volledig uit zijn bakdomein wegblijven – bleek in de praktijk niet op te volgen. We woonden aan de zaak, en de bakkerij was zijn leven. Een soort vierde kind. Een kind waar hij ineens geen contact meer mee mocht hebben.

Het was het welbekende druppeltje dat de emmer deed overlopen.
Lex liep al een tijdlang op zijn tandvlees. Veel te weinig slaap, veel te hard werken. En daarnaast ook nog een fijne vader en man willen zijn. Het batterijtje was leeg. En dit was de genadeklap.

"Ik moet er even uit," zei hij al snel. "Even weg van alles. Om te verwerken. Niet een paar weken thuis, en alsnog alles meekrijgen, maar écht weg. Om tot rust te komen en antwoorden te vinden op de vragen die ik heb."

Zo geschiedde.

Onze eerste keer Bonaire was in 2004. Na 16 volle dagen keerden Lex en ik huiswaarts. Maar ons hart lieten we achter.
Het eiland had ons betoverd. En geen enkele andere plek voelde zo als thuis.

"Ooit gaan we er voor lange tijd zijn!"
Het is iets wat we al die jaren riepen, maar wat nooit gebeurde. Want: een leven in Nederland, met alles wat daarbij kwam kijken.

Maar nu... Nu was alles anders.
Stond onze wereld op z'n kop.
En juist daardoor groeide het verlangen naar een plek waar niét alles was ingestort.

De kinderen juichten, school werkte mee, ons bakkerijteam moedigde aan.
Er was spanning en twijfel, maar ook verlangen.
Om eens écht tot rust te komen.
Alles los te laten.
En eens niet zoveel te hoeven.

Dat juist een allesontwrichtende situatie als deze ervoor zou zorgen dat onze langgekoesterde wens in vervulling zou gaan, hadden we nooit kunnen bedenken.
Maar één ding wisten we zeker:
Bonaire riep.
En wij luisterden.