In 2022 vertrokken we voor drie maanden naar Bonaire. Niet zomaar. Maar omdat alles in Nederland ineens stilviel.

Lex kreeg de diagnose bakkersastma — einde droom, einde bakkerij. We wilden samen zijn, helen, voelen wat er nog wél kon. En dus gingen we. Naar het eiland waar we jaren eerder ons hart aan verloren.

Ik schreef. Zoals ik altijd doe wanneer het leven me bij de strot grijpt. Of me onverwacht zachtjes bij de hand neemt.

De komende periode deel ik hier de columns van toen én daarna. Over liefde en afscheid. Over storm, warmte en een kind dat zegt: “Mama, op het vliegveld was ik heel verdrietig. Maar nu we hier zijn ben ik weer zo gelukkig.

”Over twijfel, keuzes, chaos — maar ook heel veel zonlicht tussendoor.

Columns uit een tussenjaar. Waarin het oude leven kantelde. En het nieuwe voorzichtig begon.